Krótki opis idei wystąpienia:

Transformacja nigdy się nie skończyła. Nie dlatego, że polskie społeczeństwo nie przeszło przemiany. Nie mogła się skończyć, ponieważ w narrację o transformacji wpisana jest nieuchronna porażka. Słowem-kluczem polskiej transformacji jest „normalność” – nieprecyzyjne, ale wygodne pojęcie przywołujące powab Europy, Zachodu, właściwego i rzekomo neutralnego porządku (gospodarczego, społecznego, estetycznego). Paradoks tak rozumianej transformacji zasadza się na podwójnym podejściu do normalności w latach 90., 2000., a może również dziś. Z jednej strony normalność uznaje się za stan „naturalny”, niepozostawiający wątpliwości, który przychodzi sam wraz ze zmianą systemową. Z drugiej, normalność w latach 90. jest czymś, czego należy się nauczyć, uważnie naśladując zachodnioeuropejskie wzory, normy i standardy. Ich źródłem są przede wszystkim krążące w transformacyjnej sferze publicznej obrazy – to właśnie z nich Polacy uczą się, jak być normalni i nowocześni. W polskiej kulturze lat 90. obrazy są zatem nie tyle efektem procesów transformacyjnych, ile współtwórcami przemian.