Gniazdownicy. Mają od 25 do 34 lat, nie mają dzieci, są singlami lub w związkach nieformalnych, nigdy nie brali ślubu, mieszkają z przynajmniej jednym rodzicem (lub opiekunem).
Zazwyczaj w mediach i opracowaniach przedstawiani są w negatywnym świetle – jako niesamodzielni, żyjący na garnuszku rodziców, nieszczęśliwi, nieudani, obciążający rodziców, słabo wykształceni. W swoim wystąpieniu pokażemy, że część z tych opinii to zwykłe stereotypy powtarzane przez Polaków. I będziemy przekonywać do podejmowania prób ich przełamania.
Poza tym uzasadnimy hipotezę, że nie wszystkie z tych cech to specyfika wyłącznie Gniazdowników wynikająca z mieszkania z rodzicami. A podjęcie samodzielnego życia wcale nie powoduje, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki znikają ich cechy wyjaśniane gniazdowaniem. Porównując Gniazdowników z ZaGniazdownikami (ich demograficznymi odpowiednikami, ale mieszkającymi już poza domem rodzinnym), wskażemy, że obie te grupy borykają się np. z nie najwyższym poczuciem szczęścia. Zatem przyczyną tego stanu nie musi być mieszkanie z rodzicami, ale np. ich młody wiek, brak własnych dzieci lub pozostawanie poza związkiem formalnym.
Sprawdzimy, czy nadal jest aktualna społeczna, nie indywidualna, przyczyna wzrostu zasięgu gniazdowania, na którą 10 lat temu zwróciła uwagę jedna z badaczek z Uniwersytetu w Białymstoku, dotycząca braku presji wywieranej przez społeczeństwa na przechodzenie młodych ludzi przez cezury związane z wchodzeniem w dorosłość.

TAGI: Gniazdownik, ZaGniazdownik, lifestyle, potrzeby konsumenckie, stereotypy, spoŁeczeństwo, zmiana, naSwoim, najlepiej u rodziców, przeŁamywanie stereotypów