Jeszcze do niedawna staraliśmy się tworzyć i marzyliśmy o życiu w świecie piękna. Gloryfikując nierealną, wyfotoszopowaną rzeczywistość (indywidualistyczny optymizm). Mieliśmy być idealni, poprawni, dobrzy i szczęśliwi.
Ten świat zanika, szybciej niż nam się wydaje, a w jego miejsce pojawia się wszystko to co do tej pory było usilnie spychane na margines: brutalność, arogancja, wulgarność, brzydota, agresja i prymitywność. Co dziś wypada a czego nie wypada? I czy zadawanie tego pytania, ma jeszcze w ogóle sens? Dlaczego poszukujemy skrajnego realizmu? I czemu tak właściwie wszystko zaczęło się od języka? Zapraszam na opowieść o trendzie: BRUTALIZACJA.